Shangri-La

Het is een stad van 300.000 mensen, een heel klein oud gedeelte en de rest is allemaal nieuw, van de afgelopen 10 jaar. Wanneer we een wandeling maken en een berg op klimmen zien we hoe groot deze nieuwe stad is. Stel je van een Shangri-La dus niet zo veel voor, tenminste niet van de stad. De omgeving daarentegen is geweldig mooi!

De eerste dag spreken we 's ochtends af met Geoff en Sophie, een Australisch gepensioneerd stel dat aan het backpacken is door China en Tibet. We hadden ze al in Shaxi ontmoet, en hier afgesproken. We willen proberen of we met elkaar naar Chengdu kunnen, via de bergweg met een auto in twee dagen. Al snel blijkt dat aan alle wegen hier wordt gewerkt en zelfs de kortste stukjes schijnen nu een dag rijden te zijn. Dit plan laten we dus al snel varen, en we drinken gezellig onze thee op. De rest van de dag hebben wij "vrij", even bijkomen van elke dag dingen doen, wandelen, zien en beleven. We willen echter wel wat van de omgeving zien, maar er is hier niet heel makkelijk aan informatie te komen. Geoff en Sophie raden ons aan met de eigenaar van een restaurant te spreken, die had hun 2,5 jaar geleden erg goed geholpen. Het is een reuze aardige Tibetaan, met ADHD lijkt wel. Maar, hij gaat meteen voor ons bellen naar de gidsen in de buurt. 's Avonds eten we met Geoff en Sophie in zijn restaurant, en dan blijkt zijn broer ons de volgende dag mee op pad te kunnen nemen.

Samen met Nima gaan we wandelen. De stad uit, de berg op (ook gewoon recht omhoog), en als de stad achter de berg verdwijnt, verschijnt voor ons prachtige natuur. Weides vol met paarse, blauwe en roze bloemen. We wandelen een uur of vier. Over heuvels, door weilanden, door valleien waar een paar Tibetaanse huizen staan. Het is oogstseizoen dus iedereen is druk bezig om de "barley" (de lokale graansoort) te plukken. Daarna wordt het op enorme houten stellages, van zo'n 10 meter hoog, te drogen gehangen. Verder lopen alle beesten los in en rond het dorp (varkens, koeien, yaks, paarden). Dat is nog eens scharrelvlees!
Nima legt uit dat wat wij nu Tibet noemen, eigenlijk maar één van de drie gebieden is die oorspronkelijk tot Tibet behoorde. Ook een deel van Sichuan en van Yunnan hoorden bij Tibet. In de ogen van de Tibetanen (en van de historie) zijn we dus al in (het oude) Tibet. Nima vertelt veel, maar zodra we over de Chinese overheid beginnen houdt hij zich opvallend afzijdig. Een zeer gevoelig onderwerp dus, en hij is duidelijk erg voorzichtig. Op de vraag of er veel gespioneerd wordt door de Chinese overheid bij de Tibetanen, zegt hij alleen maar zacht 'ja'.

Shangri La ligt op 3300 meter hoogte, en tijdens de wandeling zijn we al weer wat hoger geklommen, en het ademen wordt echt wel een beetje lastiger. We lopen uiteindelijk naar een heel klein oud (400 jaar) klooster, het 5 boedha klooster. Het ligt op een klein heuveltje, dat compleet is volgehangen met gebedsvlaggen. Het is erg mooi. Daarna lopen we door naar het huis van een vriend van Nima, waar we in de gigantische woonkamer yakboterthee krijgen (zout, dus menno doet net of hij soep drinkt), gefrituurd brood en gebakken deegbrokjes en yak-kaas. Het is erg leuk om zo echt bij iemand thuis te zijn. De Tibetaanse huizen zijn erg groot, de muren wel een halve meter dik. Alles van binnen is van hout, het zijn complete boomstammen die als pilaren dienen. Op de begane grond wonen de dieren, en ligt alle materiaal voor de landbouw etc, op de eerste verdieping is de woonkamer (waar alles heel traditioneel is, maar ook een hele dikke flatscreen staat). Met midden in een kachel met open vuur, de rook gaan naar de zolder waar nog meer graan ligt te drogen. De binnenkant van de woonkamer is helemaal beschilderd. En hoe vies het buiten is, zo schoon en netjes is het binnen, wat een verschil!

We blijven wat langer in Shangri-La dan we willen, er gaat namelijk 3x per week een vliegtuig naar Chengdu en we willen nog niet weg, want er is nog zoveel te zien. Meer tijd om van de omgeving te genieten! We huren een mountainbike en gaan fietsen, langs het Napa meer, eigenlijk vlakbij de stad. Fietsen langs de snelweg is niet zo heel erg leuk (grote vrachtwagens, diesel, toeteren - en je rijdt op de halve vluchtstrook). Snel dus de weg af en door de dorpjes fietsen, sowieso veel leuker en veel rustiger, en nog steeds een goede asfaltweg! Maar ook van die weg gaan we af, want we willen dicht langs het meer fietsen. Heel leuk, en het meer komt steeds dichterbij, en nog dichterbij....totdat er aardig wat plassen water op het pad komen. Ach, een beetje water, hoe erg kan het zijn. Goed - het pad is dus voor 100-den meters gewoon ondergelopen, is niet meer te zien. En er zitten kuilen in, maar die zie je dus niet onder water. Het eerste stukje gaat nog wel, schoentjes een beetje nat, maar dat droogt wel. Maar als we zo'n beetje midden op het meer zijn (ja, echt) worden toch ook de sokjes wel nat, en de schenen. Het fietsen is erg zwaar, weer merken we dat we echt minder lucht krijgen op deze hoogte. Maar deze route is wel een stuk korter dan de asfaltweg om het meer heen! Aan het einde van "het pad" gieten we onze schoenen leeg en wringen we de sokjes uit.... En weer verder over de gewone weg. Die overigens heel erg rustig is. En dat heeft een reden...Na een half uur fietsen is ook deze goede weg helemaal ondergelopen. Alleen Jeeps en vrachtwagens gaan er nog door. Omdat we geen zin hebben in een nat gat besluiten we maar om te draaien en terug te fietsen. Wat geen straf is, want het meer en de omgeving zijn waanzinnig prachtig! We krijgen zin om naar Tibet te gaan. Mooie lucht, prachtige bergen vol met bloemen, en een enorm mooi meer in het midden.
Terug in Shangri La kopen we een nieuw slot, omdat het slot dat we mee hadden gekregen waarschijnlijk ergens in het meer is terechtgekomen toen ik door een onzichtbare kuil reed en bijna viel.

We bezoeken het Songzanlinklooster, volgens de reisgids een van de grotere Tibetaanse kloosters "buiten tibet". Het is boedhistisch, van de "gele kap sekte", van Nima hebben we begrepen dat dit de stroming is die het meeste de Tibetaanse gebruiken in het boedishme heeft geintergreerd. Het is een enorme tempel, met vele aparte gebouwen, maar eigenlijk is de opzet hetzelfde. Een hal met een groot beeld van Boedha, veel offerplekjes (voor geld, rijst, bloemen, wierrook, witte sjaals en kaarsen van yakboter) en heel veel "hulp"- boedha's, zoals wij ze zelf maar noemen. Goden die "lager" zijn dan boedha, die ook allemaal hun eigen rol en betekenis hebben. Een mooie plek om een paar van de wierrook stokken die we in Shaxi hebben gekocht te offeren. Verder is het een regenachtige dag, dus we gaan in een lekker warm cafeetje zitten, en bestellen heerlijk warme chocolademelk (!). En ondertussen wordt het ook behoorlijk druk in Shangri-La, want eens in de 4 jaar wordt hier een groot Tibetaans festival gehouden, en dat begint binnen een paar dagen. Dat betekent veel mensen uit de hele provincie (groot!) die hier komen dansen, zingen en drinken.

En wij zijn naar een nieuw guesthouse verhuisd. In het vorige hostel werden we wakker van onze Chinese medemensen. Het was een lange gang waar alleen maar Chinezen sliepen. En zij vonden het nodig 's ochtends vroeg allemaal hun kamerdeur open te zetten en zo hard te rochelen dat het wel een heel orkest leek. Alleen waren de noten een beetje vals. Het komt echt uit hun tenen en ze zijn er zeker 10 minuten per persoon mee bezig. Vervolgens moest de naast hun bed gesitueerde prullenbak het ontgelden.
We zijn overigens nog niet op onze schoenen gerocheld (zoals ons was beloofd), maar ik (Menno) heb al wel een keer een gedeelte van de neusinhoud van een overenthousiaste Chinees op de punt van mijn schoen mogen ontvangen. Waarvoor ik hem hartelijk bedankt heb.
Dus naar een volgend onderkomen en dat was zo nieuw, dat we de eerste gasten in de kamer zijn! Wat lachen! Een superaardig mevrouwtje, spreekt nauwelijks Engels, maar met handen en voeten komen we een heel eind. Een superluxe kamer, voor weinig geld, op een gezellig plekje. We proberen haar uit te leggen wat boekenruil is en dat wij haar het eerste boek willen geven, want Menno heeft een boek uit. Ze begrijpt niet wat ze met een Nederlandstalig boek moet...Via een vriendin die we van haar aan de telefoon krijgen leggen we uit wat we bedoelen. En ondertussen hebben we haar laptop gekregen om voor het eerst in 5,5 maand een DVD te gaan kijken!!! Wat een luxe! De moeder van het hele lieve mevrouwtje woont ook in het huis, en die oma blijkt niet helemaal in orde (of ze was een beetje dronken), want om één uur 's nachts gaat ze bij alle kamerdeuren aankloppen en op de bel drukken: ding-dong! De volgende ochtend volgen 100 excuses van het mevrouwtje, en wij roepen de hele dag "ding-dong" als we oma zien.

De laatste dag in Shangri-La gaan we, nadat de regen wat is weggetroken, met een enorme kabelbaan naar een hoogte van 4500 meter. Zo hoog zijn we nog nooit geweest! De paar traptreden die we nog op moeten zijn gewoon zwaar. Het uitzicht naar één kant is mooi over de hoogvlakte ver onder ons, aan de andere kant is alleen maar mist (wolk). We willen de berg aflopen, maar dat is volgens een meisje dat daar werkt "no possible". Ondertussen hebben we in China al geleerd dat je vooral een paar keer moet herhalen dat je iets wel wilt, en dat het dan vaak toch wel blijkt te kunnen. Deze dame laat zich echter niet van haar voetstuk brengen door ons antwoord "yes, possible". We lopen met haar mee naar een kantoortje (slecht teken), waar we na een kwartier uitleg begrijpen dat het zo'n 9 uur naar beneden lopen is (en het is 3 uur 's middags). En dat het ook nog eens slecht weer is geworden (regen), dat snappen we wat sneller. We besluiten één "station" lager te gaan en daar te wandelen. Hartstikke leuk, want niemand gaat daar verder dan de 10 souvenir-winkeltjes. We lopen dwars door een weiland met een soort van hutten, waarschijnlijk de stallen voor de koeien en geiten. Op de teruweg blijken de koeien-herders terug te zijn, en worden we bij zo'n hut uitgenodigd: daar wonen ze dus gewoon! Niet te geloven, een klein, laag donker hok. Vuur in het midden en daar wonen drie generaties. De uitnodiging voor een opgewarmd kopje yakboterthee slaan we even af......

Ondertussen is het in Shangri-la echt drukker geworden door het festival. Met name de vrouwen hebben traditionele kledij aan, en die verschilt per regio. We zien roze en rode hoofddoeken, een soort van lampekappen, iets met heel veel roze en glittertjes. Onze laatste dag hier is het begin van het festival, dus we vragen rond waar we moeten zijn. We nemen de taxi en worden buiten de stad bij een groot stadion afgezet. We zien geen Tibetanen, wel heel veel politie en militairen. En binnen 1 minuut wordt ons zeer duidelijk gemaakt dat we zeker NIET het stadion in mogen. Eén aardige politie jongen weet ons uit te leggen dat we kaartjes moeten kopen, voor zo'n 25 euro, en dat de voorstelling vanavond om 8 uur begint. We lachen hard, en wandelen terug. Ons vliegtuig gaat namelijk die middag. We missen het hele festival dus precies!

Ondertussen realiseren we ons maar al te goed dat we nog 2,5 week reizen voor de boeg hebben. We zijn net in Chengdu aangekomen en hebben gelijk onze toertjes voor morgen al geregeld! Wel even wennen aan het weer: het is hier ineens weer warmer dan 20 graden, en zeer vochtig.

PS: paul, speciaal voor jou een foto die je miste ;-)