Tuktuk Sunil

Om met de conclusie te beginnen: het was geweldig!!! Drie dagen met een tuk tuk is enorm leuk om het land te verkennen, je komt overal, je kan overal stoppen en we hebben zelfs geleerd hoe we er in kunnen rijden!
De tuk tuk chauffeur Sunil blijkt inderdaad geen oplichter te zijn. Hij spreekt behoorlijk Engels, vertelt over cultuur en de plaatsen die je bezoekt en probeert echt je reis bijzonder te maken door op te letten wat je leuk vindt en daar de route en de stops op aan te passen. Gevolg is dat we met een "parkranger" langs de randen van de nationale parken zijn gereden en we een aantal olifanten hebben gezien. Ook dat we van allerlei nieuwe dingen hebben gegeten (namen ontbreken), in tentjes waar je normaal echt nooit zou komen (waarschijnlijk heel hard voorbij zou rijden zelfs), en elke keer onwijs lekker en vers. Gevolg is ook dat nu ook Sunil niet meer normaal door graslandjes kan lopen, want hij jaagt nu net als Menno ook op sprinkhanen. Kan ik mooi op de tuktuk passen waar onze koffers ook al 3 dagen in meegereden worden (....)

Ga er maar eens lekker voor zitten als je dit gaat lezen, we hebben veel meegemaakt dus veel te vertellen:

We hebben Mihintale bezocht. Net als Anuradhapura (vorige verslag) een oude en zeer heilige plaats voor de Boedhisten. Hier zou het boedhisme in Sri Lanka zijn begonnen. Via 1840 traptreden kom je op dat punt. Bij de 30 staat het zweet je op de rug. Niet omdat het zo zwaar is, maar omdat het zo warm en vochtig is. Het laatste stuk klauter je redelijk recht omhoog tegen een rots. Maar dat maakt zelfs voor de oudste en manke omaatjes niks uit, alles gaat naar boven. Vanaf de top is het een mooi uitzicht op een grote Boedha en vooral ook op het landschap. Allemaal groen (bos) en in de verte de heuvels van "the hill country", het centrale gedeelte van Sri Lanka waar we ook nog heen gaan. De Dagobe wordt ook hier onderhouden en dus staan er een aantal mannetjes op zelfgeknutselde ladders gerust 30 meter hoog te verven en te stuccen. Dat is nog eens klussen!!

De dag erna hebben we Sigiriya beklommen. Een rots van 200 meter hoog, zomeer ineens midden in wat ze hier de jungle noemen (het bos dus). Een van de eerste koningen had bovenop de rots zijn paleis gebouwd, omdat hij na het vermoorden en inmetselen van zijn vader (die eerst koning was) bang was voor zijn verbannen halfbroer die eigenlijk recht op de troon had. Goed, de ruines van dat paleis kun je dus bekijken. En dit is de eerste keer dat we echt toeristen tegenkomen, 3 touringcars aziaten die om de 5 meter een foto van zichzelf en elkaar maken. Halverwege de rots zijn een aantal zeer oude en goed bewaarde fresco's gevonden, afbeeldingen van een aantal mooie dames. Onder aan de rots zijn de koninklijke tuinen, waarvan nu ook alleen de ruines nog zijn. Onderweg komen souvenirsverkopers op je af met houtsnijwerk. Omdat ze zich richten op de touringcartoeristen kunnen wij makkelijk doorlopen, grappig is wel dat hetzelfde souvenir op de heenweg voor 20 euro wordt aangeboden, op de terugweg (een ander pad) ineens nog maar voor 2 euro! Op verzoek van Sunil kopen we 2 loterijkaartjes voor hem, helaas is ons karma niet goed genoeg, hij heeft geen miljoenen rupees gewonnen deze keer. We gaan verder door "de jungle", richting Giritale. Een dorpje van niks, maar aan een mooi meer. We zijn nu niet zo ver van Polonnaruwa, net als Anuradhapurna een oude koningsstad. Het hotel is redelijk waardeloos en we worden erg afgezet, maar het is dit of in een enorm resort, daar hebben we ook geen zin in. Met heel veel pijn en moeite nog wat van de prijs gepingeld. Daar staat tegenover dat we voor 80 rupee per persoon een groot bord nasi eten als avondeten ( dat is dus 55 eurocent). De lunch was niet veel duurder. De restaurantjes zien er echt niet uit, maar het eten is elke keer weer ontzettend lekker! 's Middags gaan we op zoek naar een vissersboot om het meer op te gaan en vogeltjes te kijken, maar we komen uit bij een "wildlife training centre", een opleidingsinstituut voor mensen van het ministerie van natuur. Er is een mooi bezoekerscentrum bij. De mensen daar zijn ook weer ontzettend vriendelijk, en er komt bijna niemand. Het gastenboek laat zo'n 20 berichtjes zien, in 12 maanden tijd. Menno heeft vrienden gemaakt met een van de "gidsen" en gezamenlijk met Sunil lopen we naar het meer.

Sunil is ondertussen helemaal bevangen door het "insectenvirus" dat Menno ook heeft. De tweede avond wilde hij de zaklamp van menno hebben en elke vlieg en kikker wees hij aan. 's Ochtends had hij een boomkikker gevangen. En 's avonds een sprinkhaan van bijna 10 cm groot. In plaats van dat Sunil op ons moet wachten, staan wij nu op Sunil te wachten. Hij scharrelt door elk grasveldje op zoek naar sprinkhanen, elke boom en struik wordt aan een grondige inspectie onderworpen op zoek naar kleine beestjes....En als het donker wordt, wordt onze zaklamp in beslag genomen, want in het donker komen de leukste beestjes tevoorschijn....

Overdag trouwens ook. Want een waanzinnig grote slang steekt ineens over...ook zien we nog een Mangoest (het lijkt nog het meest op een kruising tussen een vos en een gordeldier, google het maar) en een Varaan. Verder heel veel ijsvogeltjes en bijeneters (mooie tropische vogeltjes om te zien).

De laatste dag met Sunil gaan we naar Polonnaruwa. 's Ochtends rijdt hij ons door deze oude stad. Deze is compacter dan Anuradhapura, en de ruïnes laten wat meer zien dan alleen de fundering (ook al hebben ze van dat soort ook veel). We lopen synchroon met ca 80 schoolkindertjes, die al bij de eerste ontmoeting een enorme nieuwsgierigheid laten zien. Op de foto vinden ze ook allemaal leuk. Dus na de eerste "hi" en "wasyourname" worden we uitbundig bij elke volgende ontmoeting begroet. Ik heb er 20 vriendinnen bij, "Lina-sister" (joline is wat lastig blijkbaar) wordt er eindeloos geroepen. Ze vinden me "beautiful", en menno ook wel.
Bij een eettentje onder het genot van een kopje thee en een kokosroti, raakt menno aan de praat met wat mannen. Eentje heeft een paar maanden in Aalsmeer op de veiling gewerkt en kent dus wat Nederlands (FransBauer, Andre Hazes, Sugar Lee Hooper; wie heeft deze mensen ingelicht?). We horen dat de openingswedstrijd 1-1 is geworden, we waren even vergeten dat het voetballen is begonnen.

Na alle ruïnes in sneltreinvaart te hebben bekeken gaan we richting busstation, maar eerst stoppen we bij een houtsnijfabriekje. Hier hebben we niet zo veel zin in (want we zien de enorme souvenirwinkel al staan), maar we begrijpen Sunil verkeerd, hij wil een afscheidskadootje voor ons halen. Dat is dan weer superlief van hem! In Habarane besluit Sunil dat we toch iets verder door moeten rijden, dan is er meer kans op een bus richting Colombo. Al met al is het bijna 3 uur, wanneer we aan onze tocht van het Noorden naar het Zuiden beginnen. Plan was eigenlijk om 's ochtends al te gaan, maar Sunil dacht dat we om half 1 de bus wel zouden hebben en dan was er tijd genoeg. Goed, de intercity airco bus. We hebben tenminste zitplaats, het is een busje voor ca 28 mensen. Met de koffers zijn ze niet blij. En dan begint de dodemansrit. Nou hebben we in Turkije wel eens een enge rit gehad, maar dit slaat werkelijk waar alles! Het is een tweebaans"snelweg"; met zeer zware vrachtwagens, bussen, auto's, tuktuk's, fietsers, wandelaars, honden en koeien. Links en rechts van de weg bos. Heel veel bochten en heuvels. En dus probeer je iedereen zonder te remmen in te halen, waarbij je er van uitgaat dat als je in het midden rijdt (de niet-bestaande 3e baan) de rest wel voor je aan de kant gaat. De eerste momenten roepen we allebei als het bijna mis dreigt te gaan. Verstoord kijken de 23 slapende om ons heen op, om vervolgens weer rustig verder te tukken. Zelfs wanneer onze bus op de "verkeerde"helft rijdt en niet meer terug kan, en wij en de tegenligger vol moeten remmen en zo'n 4 meter voor elkaar tot stilstand komen (aaaahhh!!) wordt er niemand wakker! De buschauffeur kwebbelt overigens rustig verder met degene aan de andere kant van de lijn.... Goed - we besluiten maar gewoon niet meer te kijken.

In het donker komen we in Colombo aan. We willen met de trein verder richting Galle, en wanneer er geinformeerd wordt waar we eruit willen bemoeien een paar mensen zich er mee. Gezamenlijk besluiten we dat we toch beter met de bus verder kunnen gaan, omdat er waarschijnlijk geen trein meer rijdt. Uitvoerig wordt ons uitgelegd vanaf welke bushalte we verder moeten en we worden er ook nog naar toe gebracht (het is letterlijk 20 meter verderop). Ondertussen is het wel echt gaan hozen, maar het is lekker warm dus het maakt weinig uit. De bus vertrekt bijna direct, de reistijd varieert van 1,5 uur tot 2,5 uur volgens de mensen om ons heen, en uiteindelijk zijn we na 3,5 uur op de plaats van bestemming.

Om nog één voorbeeld te geven van hoe ontzettend aardig de mensen hier zijn: eigenlijk wisten we niet zo goed waar we eruit moesten, omdat ons hotel niet echt in een plaatsje ligt, en de intercitybus in principe niet overal stopt. We vroegen aan de assistent van de buschauffeur, en een passagier ging helpen. Die vroeg of we geen telefoonnummer van het hotel hadden (en dat had ik toevallig bij me), gaat ie even voor ons bellen! In de buurt van het stadje waar ik dacht dat we eruit moeten, zie ik diezelfde man weer bellen, zijn telefoon weer aan de assistent geven en vervolgens aan mij: de eigenaar heeft afgesproken dat we recht voor de deur worden afgezet. De passagier maakte zich een beetje zorgen of het wel goed zou komen met ons, dus hij had maar even een keertje extra gebeld. In de bus kijkt hij ook al een paar keer achterom om vriendelijk te lachen en te kijken of we er nog zijn. Fantastisch toch!!! Gegeneerd zijn we natuurlijk wel, want die man zit op zijn kosten te bellen terwijl we zelf ook best een mobiel mee hebben. Maar om half elf zijn we er dan eindelijk. We zijn vanavond de enige gasten, maar het is geen probleem om ook nog even wat eten voor ons klaar te zetten, waar we best wel trek in hebben. Dus daar zitten we dan in een prachtige oude villa, 50 meter van de Indische Oceaan, aan een bord heerlijke curry, te kletsen met de eigenaar. Er is zelfs een ijsje als toetje! Volledig moe van een hele dag reizen (dat gaan we proberen te voorkomen vanaf nu), stappen we in ons bedje.

Vanochtend lekker uitgeslapen, vannacht wat onrustig geslapen. Ook omdat je voordat je vanaf de villa bij het strand bent (die 50 meter) je eerst een trainrails moet oversteken (20 meter) en vanaf 5 uur 'sochtends de eerste langs komt. Omdraaien en lekker verder slapen, en vooral veel eerder naar bed! Vanochtend komen we er dus achter dat er vannacht een tsunami-waarschuwing is geweest, vanwege een aardbeving in India, maar voor hier was het dus loos-alarm. Wel raar om te horen, want we zitten nu wel precies aan de kust waar in 2004 veel slachtoffers zijn gevallen.

Verder gaan we hier lekker relaxen, wat gezien de warmte ook wel moet. We hebben net een eindje langs de zee gelopen en je bent gewoon doorweekt daarna. Gelukkig hebben we een enorme stortdouche in de badkamer, dat frist lekker op!

Nu lekker boekje lezen op de veranda!


PS: "Is toetie", is bedankt in het singalees. Mensen moeten zo lachen als je dat zegt....hopelijk zijn we niet verkeerd ingelicht ;-)