Horas

Horas = Welkom!

Van SriLanka naar Sumatra was een dagvullende bezigheid. Om kwart voor zes in de ochtend staat de tuktuk klaar, om kwart voor 9 zijn we de laatsten die instappen richting Kuala Lumpur (KL). AirAsia is lekker goedkoop en heeft op KL een eigen terminal, waar het enorm druk is! Na wat gezoek komen we erachter dat je bij elke balie in kan checken, maar dat staat dus nergens..... Vliegveld Medan (Sumatra) daarentegen is zowat schattig zo klein, en dat voor een stad van 2 miljoen mensen! Visum kopen, koffer van de band halen (is 7 meter lang, daarna valt ie er vanzef af!) en een taxi uitzoeken.

En dan even de opper-toerist uithangen en geen risico op dat we de finale niet gaan zien: 5 sterren hotel uitgezocht voor weinig (ja, dat kan hier!), een superbed, room with a view vanaf de 18e verdieping, de hele rambam. Na wat navragen blijkt de wedstrijd om half 2 te beginnen ('s nachts dus!) en kunnen we kijken in het cafe op de 26e verdieping. Tussen 300 indonesiërs en 2 belgen zien we de wedstrijd.....Flink balen dus om de uitslag, het had ook net zo goed anders kunnen zijn. En om half 5 's nachts mogen we eindelijk gaan genieten van dat geweldige bed. De tweede dag wederop oppertoerist uitgehangen: we zijn het hotel niet uitgeweest, behalve naar de shoppingmall die eronder zit. Bruin brood met kaas is er tussen de 3 Indische rijsttafels bij het ontbijt ook nog te vinden, dat was wel even lekker na 5 weken toast met rode jam en ei (in de varianten: omelet, scrambled of gebakken). Maar na 2 dagen wordt het ook weer hoogtijd om te ontdekken hoe Indonesie eruit ziet.

Maar niet te veel van dat ontdekken, eerst maar eens een beetje vakantie vieren. We proppen onszelf in een "becak", een tuktuk maar dan met de brommer opzij, een soort zij-span dus. Maar dan wat kleiner, dus eigenlijk past het nét niet. Het drukke verkeer van Medan door, wat redelijk soepel gaat. Helaas bij de verkeerde busmaatschappij afgezet, dus met de volgende becak naar het busstation. Onderweg wordt de becak zowat van de weg getrokken door een man die ons graag met zijn "minivan" mee wil hebben. De aanhouder wint, dus op het busstation worden we door andere mannen alsnog zowat ons voertuigje uitgesleept, maar gelukkig wel voor de juiste bus. Die op het punt staat van vertrekken, dus paniek alom, terwijl wij nog rustig staan te onderhandelen over de prijs van de busrit (wat fixed prijzen blijken te zijn...). "Rookverbod" is hier nog niet vertaald, en in de bus wordt gezellig volop gerookt! Ja - echt waar. Overal in Indonesie is dat zo, hoor ik van mijn Ierse buurvrouw, die vervolgens 3 uur lang haar hart uitstort over de vier zware jaren die ze achter de rug heeft (het was ook echt wel een heftig verhaal). Na vijf uur tussen de kippen, kuikens, rookwalmen en op te krappen plekjes (of met te "brede heupen") zijn we blij als we de bus uit mogen, en hup de boot in. Wat een shock voor ons: hele boot vol met Nederlanders (wel 10)! Moeten we nog op onze woorden gaan letten ook ;-) Na een half uurtje varen komen we op Samosir eiland, in het dorpje TukTuk aan (er rijden overigens geen tuktuks) en hier is het een en al relaxedheid. Het is een eiland in een heel groot meer op 1000 meter hoogte tussen de vulkanen. De boot stopt bij je guesthouse/hotel, en wij hebben hier toch een geweldige tent! We hebben een heel huis voor onszelf! Met alles erop en eraan. Het is eigenlijk voor families, maar die zijn er niet, net zo min als de eigenaar, en het "bewakend personeel" geeft ons een mooie korting. We waren eerst al bij het backpackers guesthouse geweest, maar die zat gelukkig vol. Dan valt er niet meer zo veel te vertellen behalve dingen over boekjes lezen, 5x per dag naar de boot kijken die aankomt, reis indonesie verder plannen, scooter huren en eiland over en lekker veel slapen. De bewoners zijn het Batak volk. Ze zijn christelijk en het is een heel relaxed en muzikaal volkje. Ze zitten vaak een beetje met hun gitaar te zingen. Prima tijd dus! Jan: bedankt voor deze goede tip!

En vandaag zijn we doorgevlogen naar Banda Aceh (het noorden van Sumatra, een autonome regio waar ze de sharia hebben ingevoerd), om daar gelijk met de boot naar Palau Weh te gaan. Een eilandje vanwaar je mooi schijnt te kunnen duiken en snorkelen. Eens kijken of dat bevalt. En gelukkig hebben we voor het nachtje dat we weer in Medan moeten slapen weer een mooie internet aanbieding voor een hotelletje gevonden (mariott). Ach ach.....wat is dat backpacken toch behelpen ;-) En zonet waanzinnig gelachen, we wilden wel wat eten. Het werd een drukke chinees in een "shoppingmall". Wij netjes bestellen, komen er de hele tijd jongens en meisjes langs met bladen vol hapjes, helemaal verbaasd dat we daar niks van namen. De ober komt nog vragen of we echt maar 1 gerecht per persoon willen. We snappen er niks van. Maar dit blijkt de letterlijke vertaling te zijn van een "lopend buffet". Vervolgens komen de drankjes. Sprite (dat lukte wel) en ijsthee. Weer letterlijk: warme thee, met een enorme hoeveelheid ijsblokjes erin, en zo mogelijk nog meer suiker! Ondertussen zijn alle 12 serveersters en obers al bij ons langs geweest: gerechtje presenteren, rekening bekijken, gewoon ons bekijken. We lachen ons rot! Of Menno mijn man is (jaaahaa!), hoe oud hij is (je begrijpt, menno krijgt hier fors aandacht!), waar we vandaag komen. En dan komt de volgende, met dezelfde vragen. Gierend van het lachen lopen we naar buiten, terug naar onze veilige en schone haven. Zometeen maar eens gaan zwemmen in het zwembad op de 17e verdieping ;-)

PS: ondertussen zijn we na een hele soepele reisdag (wel 8 uur onderweg)op Pulau Weh aangekomen, het is hier prachtig!

PS: we hebben de eerste vrouwelijke taxichauffeur in weken gezien vandaag, en uiteraard bij haar ingestapt, tot flinke woede van menig manlijke taxichauffeur