Van Java naar Bali

Yogya (spreek uit:dtjokdtja) is best een hele relaxte stad, en ligt aan de zuidkant ongeveer in het midden van Java. Het is niet te groot, je kan het meeste wel lopen, het is schoon, en naast de "hoofdweg" liggen wijkjes (kampung) met allemaal kleine straatjes, een beetje een doolhof. En dat is leuk om doorheen te wandelen. Verder is Yogya blijkbaar dé stad om Batik te kopen; we denken dat zo'n 70% van de winkels hier kleding verkoopt van Batik stof. Wellicht dat je het herkent als je in Nederland bij een Indonesisch restaurant gaat eten, of denkt aan de kleding van kok Lonny. Dan zijn er nog een stuk of 10.000 "becak", en in deze stad zijn die niet gemotoriseerd, maar wordt er gefietst. Ook zijn er redelijk wat toeristen, en in elk restaurantje dat in de LonelyPlanet beschreven staat, zit het er helemaal vol ermee, met name Fransen en Nederlanders.

De eerste twee dagen hebben we hier met name gevuld met doe-dingetjes: kapper (oeps; dat was niet zo'n beste, gelukkig groeit de pruik van menno snel weer aan), boodschappen, telefoonkaart opwaarderen, reis verder plannen. En dat laatste kost echt veel meer moeite dan gedacht. Het gaat ons helaas niet meer lukken om naar Kalimantan te gaan, want er gaan nauwelijks vluchten en ze zitten sowieso vol, en 24 uur op een boot ernaar toe zien we niet zitten. Helemaal omdat we op Kalimantan een 4 daagse boottocht door de jungle wilde gaan doen. Geen oerangoetangs of neusapen dus meer voor ons deze reis, het mooie is dat we dat dan nog tegoed hebben voor een volgende reis! Maar wel enorm balen, want we wilden érg graag naar dat deel van Kalimantan. En dus de reisplannen maar wat aangepast: het wordt Bali en Sulawesi, wat ook echt geen straf is natuurlijk! Gelukkig gaan er ook dingen wel makkelijk, en dus kunnen we de volgende dag zowel naar het Dieng plateau én de Borobodur. Het Diengplateau zou anders 3 dagen reizen kosten. Ook hebben we een toer gevonden die ons langs twee hoogtepunten in het Oosten van Java kan brengen en dan afzet op Bali. Dus zo hebben we ineens een paar dagen reistijd "gewonnen".

De echte "reisvibe" hebben we hier in Indonesië nog niet te pakken. Reizen kost toch echt wel aanzienklijk meer tijd dan gedacht, of omgekeerd, de afstanden zijn veel groter dan we tot nu toe hebben ervaren. Als je niet zo veel zin hebt in busritten van 10 uur (of meer), dan kost het rondreizen een hoop tijd. We gaan dus nu de toers proberen. En op Bali kunnen we een auto huren en lekker een paar dagen zelf op pad gaan, daar hebben we ook wel zin in. Verder proberen al zoveel mogelijk hotels te boeken op de drukke plaatsen, want het is meer dan duidelijk dat het hoogseizoen is hier....

Het Diengplateau was erg mooi, het ligt tussen de bergen en de kraters, het hele land is "in cultuur" gebracht zoals dat heet. Dus allemaal kleine akkertjes met vooral rijst, maar ook aardappelen, boontjes en tomaten. Op dit plateau liggen een aantal oude hindu tempels (ondertussen tussen de moskeeen) en er zijn een aantal kratermeren, Een van die meren is een sulfaatmeertje (bubbelende blubber) wat tot gevolg heeft dat het onwijs naar rotte eieren stinkt. Het is een lange rit ernaar toe (vier uur in de bus) maar gelukkig na wat onderhandelen met de chauffeur kunnen we een eindje lopen langs de bezienswaardigheden (want het liefst brengt hij je overal naar toe, lopen is blijkbaar wat gek). Na een lekkere lunch, door naar de borobodur, de oudste Boedha tempel (7e eeuw) van Java. Erg mooi en de ligging is prachtig tussen al het groen en de vulkanen op de achtergrond. 's Avonds terug in Yogya ook gelijk de tour naar Bali maar geboekt wat weer heel veel reizen wordt en extreem vroeg op om de zonsopgang op vulkanen te zien, maar daarna mogen we wat uitrusten op Bali waar we na een half uur alle hotels afbellen bij de laatste "beet" hadden. Dan maar even doorpakken, dus Sulawesi is ook al helemaal geregeld, van hotel tot vliegtickets. Hoeven we ons daar in ieder geval niet meer druk over te maken... Door al dit geregel konden we niet meer naar het paleis van de sultan in yogya, maar gelukkig nog wel naar de Prambanan. On-aziatisch als het is, rijdt er een "stadsbus" door yogya, die slechts 3000 Rupiah kost (25 cent) en die stopt vlakbij dit grote Hindu tempel complex uit de 8e eeuw. Hier staan nog wel touringcars voor de deur, maar het is er relatief rustig, en het is in een mooie parkachtige omgeving. We zijn de laatste toeristen die in het donker het terrein verlaten. Het waren erg mooie tempels. 's Avonds zien we weer een aantal mensen bepakt met koffers en rugzakken door de stad lopen, op zoek naar slaapplek. Die is (in de betaalbare klasse) nauwelijks meer te vinden.

En dan staat om half negen de volgende ochtend een mooi luxe busje voor de deur. De toer over Oost-Java gaat beginnen. We hebben een mooie goede plek voorin, met reuze veel ruimte, een Amerikaan met ADHD als buurman en een goede airco. Na 5 uur kletsen en foto's kijken mag ik mijn IPod op....Helaas moeten we daarna overstappen in een heeeeel brak busje dat ons de vulkaan opbrengt naar ons hotel. Zelfs wij met onze korte beentjes passen niet op de ieniminie-bankjes zonder beenruimte. Ondertussen is het donker geworden, het regent: de ruitenwissers zijn volgens de chauffeur niet nodig, geen straatverlichting, één voorlamp, de chauffeur rookt en belt, allemaal haarspeldbochten en....de voorruit beslaat! Er is echt helemaal niks door te zien, maar dit alles is geen reden voor de chauffeur om rustiger te rijden. Dus we zetten zelf alle ramen maar open (in de regen) en wissen de voorruit weer schoon....goed, snel vergeten. Maar....het feest is nog niet voorbij; want bij aankomst durven ze het niet te zeggen, maar het is helaas wel zo: er zijn niet genoeg kamers!! Dus na veel gedoe, discussie, ruzie en gebel met de touroperator zit er maar één ding op: kamers delen (want niemand heeft zin om naar een ander hotel "ergens" te moeten). Menno en ik hebben geluk en hebben wel een kamer met ons 2-en. Al met al een minder einde van een goede dag. Na een heel kort nachtje worden we om kwart voor vier gewekt, maar dat is deze keer goed! In de Jeep naar de Bromo vulkaan om de zonsopgang te zien. Nou hadden we best wel wat meer toeristen verwacht, een stuk of 20 of 25 andere jeepjes. Maar niet de dikke 100 die er al stonden!!! We gokken dat er zeker 500 mensen op een klein plateau stonden te dringen voor foto's van de zonsopkomst bij de vulkaan. Het was ijskoud, en de mensen stonden ruzie te maken om een goed foto plekje.....
Maar, het was wel heel bijzonder om te zien! We zullen jullie een beschrijving van de zonsopkomst besparen, maar de omgeving is prachtig. Het is eigenlijk een heeeele grote vulkaankrater, met allemaal kraters erin. Het uitzicht is op 3 kraters achter elkaar. Diep beneden is een grote zwarte vlakte. Om 6 uur gaat iedereen terug naar z'n jeep, en dan in colonne de vulkaan af, naar de vlakte, waar we met z'n allen de Bromovulkaan opklimmen om langs de rand van de krater te kunnen lopen. Tientallen mannetjes met kleine paardjes "miss, miss, cheap horse", dus je hoeft niet de volle 20 minuten omhoog te lopen als je daar geen zin in hebt (...). Om vervolgens vanaf het hotel weer in datzelfde brakke busje, maar nu met nóg meer mensen, de berg weer af te gaan. De groep splitst zich daarna, omdat iedereen ergens anders heen gaat (wel heel veel naar Bali), en wij gaan door naar Ijeng, de volgende vulkaan. In een zeer comfortabel klein busje gaan we met nog 3 anderen op weg. De ADHD-Amerikaan (die Randy heet overigens) heeft 2 minuten voor tijd bedacht dat hij ook mee gaat. En zoals gewoonlijk bij hem, wordt hij weer een oor aangenaaid. Hij onderhandelt dan ook niet, maar zegt gewoon ja. Hele aardige jongen, hij is duikinstructeur en gaat op alle mooie plekken in Azie duiken (betaald). De weg is rustig en goed, we gaan als een speer over Oost-Java. Het laatste uur is de weg echter verdwenen en voelt het alsof we in een wasmachine zitten, zo hobbelig is de weg. De omgeving is prachtig! Mooi bos, we horen allemaal beestjes, en in de verte zien we de volgende rokende vulkaan alweer liggen. We slapen nu op een enorme koffieplantage. De mensen zijn hier onwijs vriendelijk en vrolijk.

Om half vier wordt er op de deur geklopt, wake up! Nou was ik al om 3 uur wakker, want we slapen in het "koloniale Nederlandse huis", wat inhoudt dat de muren van een soort rieten matten zijn. En als er om 3 uur 's ochtends iemand al de ringtones op zijn mobiel gaat proberen, ben je dus wakker! Om 4 uur zit iedereen aan het "ontbijt" (witte boterham met hagelslag!!! Echt waar...!) en dan naar de vulkaan. In het donker beginnen we te lopen, en na een uur behoorlijk steil omhoog zijn we een van de eersten om het krater meer te zien. De wandeling was al mooi, door bos, langs de rand van de vulkaan, in het dal en in de verte wolken rondom en tussen andere bergen en vulkanen. Het is wederom een sulfaatmeer, maar de stank valt reuze mee. En het is ongeloofelijk mooi! We hadden er eigenlijk niet zo heel veel van verwacht, maar dit is toch wel een van de hoogtepunten van onze reis tot nu toe. Het sulfaat wordt uit de krater gehakt, en met twee manden over hun schouders, beladen met 60 tot 80 kg klimmen mannetjes uit de krater en naar de voet van de vulkaan, om het daar in te leveren. Ze krijgen 600 Rupiah per kilo, dat is ongeveer 6 cent per kilo! Menno is de krater in geklommen om te zien hoe ze het sulfaat (midden in verstikkende dampen) losbreken. Het meer zelf is knal groen (als de zon erop schijnt).

En dan is het door naar Bali. Doodmoe op de achterbank van de auto door de jungle naar de veerpont, een beetje liggen slapen. Bij de veerpont moeten we een uur wachten op de bus, wat (helaas) een gewone bus was, dus inclusief rokende mensen. Het is een kort tochtje met de boot, we hebben lekker in het zonnetje gezeten. Dan met de bus zo'n 3 uur naar Denpassar. Het is onwijs druk op de weg, maar de chauffeur blijft lekker inhalen, op de welbekende momenten: in de bocht, de heuvel op. Ik moest een paar keer wegkijken, maar wonder boven wonder is er geen enkele motorrijder geschept. Ze moesten wel een paar keer uitwijken naar de berm. Naast ons in de bus zit een Indonesische jongen die Engels aan het leren is, en dus wordt er gezellig gekletst. Hij kan er nog niet zo heel veel van, maar doet zijn best. Ik moest zijn CV nakijken op spelfouten. En nu heb ik geleerd dat zijn werk in het restaurant was het weghalen van lege kommetjes fruit, brood, jam, boter en yoghurt bij het ontbijtbuffet, het neerleggen van het juiste bestek bij de bestelde gerechten, het zeggen van "welkom" tegen de gasten. Kortom, elke handeling die hij verrichtte stond op zijn CV, tot aan het uitdoen van de lampen na sluitingtijd. Daarna vroeg hij of ik dacht dat hij in Nederland kon gaan werken, dat heb ik hem maar afgeraden, want dan moest hij ook nog Nederlands leren!
Menno heeft super onderhandeld voor een taxi op het busstation in Denpassar en samen met Randy (de ADHD Amerikaan) die nog steeds met ons meereist gaan we naar Ubud. Tijd voor een maaltijd zónder rijst en een biertje. Beide is meer dan goed gelukt. Op elke volgende plaats zien we meer toeristen, en dus is Ubud een soort van blanke enclave, maar met een zeer relaxte "vibe". Zo werd 1 biertje, oké nóg ééntje dan, steeds meer en om half vijf konden we eindelijk na 24 uur wakker zijn gaan slapen. Nadat Menno en Randy nog op zoek waren geweest naar een "local experience" door bij een Balinees achter op de scooter te stappen en bij iemand thuis nog een zelfgebrouwen borrel te hebben gedronken. Het is nu dus een rustige eerste dag hier op Bali. Op de gok hadden we een slaapplek gereserveerd, in het donker zag het er al gaaf uit, maar nu overdag zeker ook! Vlakbij het centrum zitten we aan een riviertje tussen de palmbomen op een hele relaxte plek met alle ruimte om ons heen. Super aardige mensen! Het zonnetje schijnt, ik ga maar eens opzoek naar een nieuwe sarong, want ook die hebben we ergens laten liggen onderweg.