Van Bali naar Sulawesi

Vijf dagen op Bali is te kort, we gaan nog eens terug; die conclusie trokken we alledrie (Randy verblijft in hetzelfde guesthouse als wij) na de eerste dag al. Ubud is zeker druk met toeristen, maar er is genoeg plek voor iedereen, het eten is heerlijk, veel leuke winkeltjes, de mensen behoorlijk relaxed. Net als op de andere eilanden moet je ook hier over elke prijs onderhandelen, iets dat Randy niet leuk vindt en dus ook niet doet. Het blijft natuurlijk een Amerikaan. Maar wel een superaardige. Hij werkt als kapitein op een "live-a-board" schip, waar mensen voor veul geld een duikvakantie kunnen vieren. Dit doet hij al een jaar of tien, en sinds het begin van het jaar werkt hij op de Filipijnen. Het is een prachtig land, maar hij heeft het niet zo naar zijn zin met zijn Filipijnse team op de boot. Voor de zoveelste keer als we op reis zijn horen we ook de "andere kant" van het bestaan als westerling in een mooi tropisch ver-weg land.

Na een eerste lamme dag, gaan we de tweede dag lekker met ons 2-tjes wandelen in de omgeving van Ubud. Binnen twee minuten sta je tussen de rijstvelden en is het een stuk rustiger. Het is prachtig groen. De route wordt wel vaker gelopen, want om de 100 meter is er een "gallerie" met "local art", waarvan we de meeste kunstwerken al in meerdere galeries hebben gezien. Maar het is een mooie wandeling. Ineens komt er een heel dorp voorbijlopen, in traditionele kleding, en ze dragen op een bamboe-brancard een lichaam onder een wit laken. We besluiten er achteraan te lopen om te zien wat er gaat gebeuren. En zo hebben we de volgende "local experience" te pakken. We zijn getuige van een begrafenis. En dat is niet iets heel erg droevigs, want iedereen zit gezellig met elkaar te kletsen. Er worden een paar dingen gezegd en vooral veel geofferd (bloemen, rijst, fruit). Zodra het begint te hozen van de regen is de ceremonie zeer snel afgelopen. Het graf ziet er niet uit. De doden worden tijdelijk begraven totdat de familie genoeg geld heeft voor een echte crematie, waarvoor de restanten dus weer opgegraven worden.

's Avonds verteld Randy enthousiast over een fietstocht die hij die dag heeft gedaan, en wij besluiten dat ook te gaan doen. Maar eerst massage en daarna eten. Je merkt aan de mensen dat het hoogseizoen is, de dame van het restaurant heeft ons eigenlijk liever niet, want het is al zo druk. Toch gaan we zitten. Als Randy wat later ook aankomt is ze nog meer ontdaan, nou moet er nog een bestelling bij. Het is vervolgens 1,5 uur wachten op ons eten, maar het is gezellig, en het eten is erg lekker. Vervolgens begint het weer te hozen als we net naar huis lopen, en moeten we schuilen. Deze bui houdt echter niet op, en alle restaurants gaan hier redelijk op tijd dicht. Dan maar met de taxi een ijsje halen en naar huis.

De volgende ochtend kunnen we nog mee met een fietstoer. Samen met 8 Belgen, maar daarvan blijkt er uiteindelijk maar 1 mee te gaan, en dat is een Hollandse dame. Met ons 3-en rijden we de Batur (vulkaan) op. Een mooi uitzicht. Onderweg stoppen we nog bij een "specerijen tuin" waar we vanille etc zien. Ook maken ze hier "kopi lawang", koffie die wordt gemaakt van koffiebonen die gegeten worden door een soort wilde civetkat, en die bonen vissen ze daarna uit de poep. Door dit proces komen er enzymen in de boon die het een hele speciale (lekkere!) smaak geeft.
Bovenaan de vulkaan stappen we op de mountainbike, weer naar beneden. Het fietsen is dus weinig inspannend. De tocht is superleuk! Op de fiets kun je makkelijk overal stoppen (wat wij dan ook de hele tijd doen) en de gids verteld ons van alles over het leven en de gebruiken. We stoppen bij fruitstallen, bij mensen thuis, bij houtbewerkers. Traditioneel woont een gezin rondom een soort van open binnenplaats met zeker 4 gebouwen: een plaats om offers te brengen, een keuken, een huis voor de oudsten van de familie en een huis voor de rest. De jongste zoon "erft" het geheel, de rest moet het huis uit zodra ze gaan trouwen. Ieder huis heeft hier één of meerdere tempeltjes om offers te brengen.
Dan komen we langs een enorme drukte: een kleine arena waar op dat moment hanengevechten worden gehouden. We gaan direct kijken, en maken het hele spektakel mee. Er wordt zeer fanatiek gewed. De mensen zoeken zelf in het publiek iemand met wie ze willen wedden en na afloop wordt het geld in een propje gerold en naar elkaar gegooid. Menno vindt ook een wedmaatje, maar helaas, zijn "haan" verliest. Het is zeer cru, na de wedstrijd zie je geplukte beesten in een plastic tasje verdwijnen. Om de arena heen ligt overal saté ayam op de barbecue.
We fietsen verder door dorpjes, door de rijstvelden en langs stille weggetjes. We stoppen alleen wat vaak, dus in plaats van om 4 uur terug zijn we pas om half zeven terug. Al met al een super leuke en actieve dag.

De dag daarna gaan we met Randy op zoek naar een huurauto. Het wordt toch een auto met chauffeur, en we rijden naar het noorden, naar een botanische tuin en een drietal meren die er mooi bij liggen. Randy fotografeert erg veel en Menno en hij praten honderduit over hoe de beste en mooiste foto te maken. Omdat Randy ook duikinstructeur is heeft hij een aantal supergave onderwater foto's. Hij en Menno maken er een wedstrijdje van wie de mooiste foto heeft. We bezoeken een prachtige oude tempel die op een klein eilandje in een meer ligt. We eten bij "strawberry stop", inderdaad, alles met aardbeien, heerlijk! De chauffeur eet liever gewoon nasi goreng (3x per dag...). Op de terugweg komen we langs een streek met heel veel zeer oude rijstvelden, het staat op de nominatie om werelderfgoed te worden. Het ziet er prachtig uit, precies zoals je je voorsteld en op de ansichtkaarten is te zien. Helaas is het weer de hele dag niet zo goed, en het licht is dan ook niet zo mooi. Randy laat ons een foto zien van rijstvelden (terrassen) die hij in de Filipijnen heeft gemaakt....misschien dat we daar ook maar eens naar toe moeten! Dan via een voetmassage naar een restaurantje voor alweer onze laatste avond! We drinken nog een paar biertjes met elkaar, en wanneer Randy letterlijk zijn ogen niet meer open kan houden is het tijd om naar huis te gaan.

Deze ochtend geprobeerd ons visum te verlengen, maar dat blijkt niet in een uurtje te kunnen, ook niet op het vliegveld. Dus dat moeten we als een gek in Palu regelen, anders komen we het land niet meer uit zometeen! Na het afscheid van Randy, en een uitnodiging voor Koninginnedag, stappen we in de taxi naar het vliegveld.
Nu we dit schrijven zitten we op het vliegveld van Denpassar te wachten op onze vlucht naar Palu, in het westen van Sulawesi. We gaan daar eerst een weekje op het strand liggen (niet op Bali want dat was erg druk en vol). Bali is veel mooier en leuker dan we hadden verwacht, en Ubud is een hele leuke stad om te zijn. We gaan nog wel een keertje terug om de rest ook te zien.....