Zondag in Zandvoort

Erg leuk, maar ook erg luidruchtig, om te ervaren, is een zondag aan het strand in Indonesie. Het lijkt wel een mooie zomerse zondag in Zandvoort! Het is megadruk op het piepkleine strandje, de lokale bevolking drijft met de kleren aan in opgeblazen binnenbanden, of maakt met z'n 25-en een boottochtje langs de kust. De paar blanken in het guesthouse zijn een ware attractie "photo mister!". Zoals gezegd geen badpak of zwembroek, maar met je kleren aan het water in. Ook heel hip is het om je brommerhelm op te houden tijdens een strandwandeling, wat ons bij zo'n 25-graden toch niet heel lekker lijkt. Een stranddagje voor ons zit er dus niet in, want voor je het weet staan ze in een grote kring om je heen, nog los van het hele ongemakkelijke gevoel om als enige in een bikini rond te lopen, helemaal in combinatie met de moskee die om de hoek staat en oproept voor gebed.

We zijn de eerste dagen in Sulawesi op een "dive resort", vooral om lekker te luieren na alle activiteit op Java en Bali. En dat lukt goed! We hebben weer een mooie hut aan het water. En zitten we de eerste dag lekker op onze veranda uit te kijken over de bomen en de zee, komen er twee gekke beesten voorbij klimmen in de bomen. Het lijkt een kruising tussen een aap en een beertje of een marter. Navraag leert dat het een endemische soort is (dus alleen op sulawesi voorkomt) en "couscous" genoemd wordt. Het dier heeft ook een buidel waar het zijn jongen in vervoert. De fauna begint hier dan ook meer Australische invloeden te krijgen. Bij Sulawesie loopt de zogenaamde Wallace lijn. Ten westen van die lijn heeft de fauna meer aziatische kenmerken en ten oosten dus meer australische. Sowieso is de fauna op Sulawesi heel bijzonder: 98 % van de zoogdieren is endemisch (vleermuizen dan niet meegerekend) en komt dus nergens anders op de wereld voor.
Hoe dan ook, het is fantastisch dat dat gewoon voor je neus voorbij loopt. Verder nog een paar prachtige vlinders gezien, en net een klein slangetje op het pad! De natuur loopt hier gewoon aan je voorbij. En in het water zwemmen weer prachtige tropische visjes (die helaas door de harde wind, of de 300 indonesiërs in het water, niet goed te bekijken zijn). De eerste dagen regent en waait het behoorlijk, dus we kunnen lekker onze boekjes uitlezen en de china-reis voorbereiden. Dat laatste wordt een beste race, aangezien alles weer erg gaaf lijkt. En geleerd van Indonesië gaan we het nu dus maar een beetje beter plannen.

Van verschillende mensen horen we overigens dat het op Kalimantan aan een stuk door hoost van de regen. We spreken twee Fransen die na 12 dagen in de stromende regen maar naar Sulawesi zijn uitgeweken. Zo zie je maar weer, het is achteraf misschien toch niet zo erg dat we geen vlucht naar Kalimantan konden krijgen (om 4 dagen op het dak van een bootje te slapen). Maar ook op Sulawesi regent het flink. Er komen Nederlanders aan die op weg naar de westkust (waar wij zijn) niet verder konden met de bus, en met de rugzakken op de schouders door de modder moesten baggeren, omdat er een heel stuk weg was geblokkeerd door een aardverschuiving. Er stond al 5 dagen een file, dus je kan je een beetje voorstellen wat er nog meer in de modder lag. De weg is gelukkig weer gerepareerd, we zijn eroverheen gereden, en de ravage was best wel groot. Maar ook op ons mooie plekje aan het strand waait en stormt het flink, zo blijkt 's ochtends ineens de helft van het strand verdwenen: het waterpeil is even flink gestegen, er is gewoon 3 meter strand weg!

Maar denk nu niet dat het niet spannend is op een tropisch strandje....want wij moesten onze visa nog verlengen Ja ja, nog een local experience: de plaatselijke bureaucratie! Op maandagochtend zijn we om 10.00 uur op het Imigrasi Kantor. We zijn de rust zelve, wetende dat het wel eens lang kan gaan duren. We worden meteen geholpen, en na 1,5 uur zijn we erachter dat we een "sponsor" nodig hebben om ons visum te kunnen verlengen. Dat is een Indonesisch persoon (een vriend) die voor ons instaat, met name dat we het land weer verlaten. Ze geloven ons niet echt als we zeggen dat we die wel hebben (wat terecht is), maar gewapend met een lijstje documenten dat we moeten overleggen en twee brieven in het Indonesisch gaan we weer naar buiten. De taxichauffeur (die veel voor het dive resort werkt) kan onze sponsor zijn, hij heeft echter geen geldig identiteitsbewijs bij zich, dus eerst een uur terug rijden naar zijn huis. Ik heb braaf vier brieven in het Indonesisch over zitten typen (geen idee wat) en om half drie zijn we terug bij Imigrasi. We benadrukken nogmaals dat dinsdagochtend om 9 uur onze bus vertrekt, dus of het ff snel kan (haha!!!).
De mensen bij Imigrasi zijn superaardig (en wat een geluk dat er één is die zeer goed Engels kan), en beloven dat ze hun best zullen doen. Dat geloven we ook echt, maar als je van de 20 mensen die rondlopen zeker 10 mensen letterlijk NIKS ziet doen (echt, gewoon voor je uitstaren, naar buiten lopen, snackjes halen, en wachten tot het lunchtijd wordt) hebben we er toch niet zo heel veel vertrouwen in. Maar goed, we laten alles achter nadat ons verzekerd is dat we alle documenten, stempels, handtekeningen en kopietjes juist hebben ingeleverd. En de volgende dag om 9 uur kunnen we langskomen om het op te halen. Dit is al wel heel bijzonder, als je weet dat de standaardprocedure 5 dagen is (en het twee dagen voor ramadan is, en wij in moskee-land zitten). Goed, om 8 uur 's ochtends staan we op de stoep, en krijgen we te horen dat het waarschijnlijk om 11 uur klaar is..... Na nog een keer uitleggen dat om 9 uur echt onze bus gaat, worden we in de wachtkamer gezet. Om 10 voor 9 worden we best wel zenuwachtig, om vijf voor 9 vragen we voorzichtig of we "kunnen helpen" (lees: betalen) om de procedure te versnellen (maar dat hoeft niet), om 9 uur bellen we de bus, die blijkt ons ook wat later op te kunnen halen, om 10 over negen heb ik er moeite mee om kalm te blijven, om kwart over negen zie ik een mannetje met onze paspoorten weglopen, en om half tien mogen we ineens naar binnen in een kantoortje.....HET IS GELUKT!!!!! Snel betalen, de mensen onwijs bedanken, en vijf minuten later komt de bus ons ophalen voor het Imigrasi kantoor! WAUW..... dat komt allemaal precies weer uit....maar het was wel even billenknijpen....

En dan is het 7 uur in de bus naar Tentena, dat in centraal Sulawesi ligt. De weg is erg goed en het is een prachtige rit! Zo hadden we het ons een beetje voorgesteld: een goede slingerweg door het bos/jungle, door de bergen, weinig verkeer op de weg, de hele kinderboerderij over en langs de weg (koeien, geiten, katten, kippen, eenden, honden - alleen geen cavia's gezien). Weinig bebouwing. In de bergen staan er af en toe wat huisjes langs de weg (type boomhut) maar met prachtige groente en fruit (appels, sinaasappels, bloemkolen, witte kool, bosuitjes, meloenen). Het ziet er allemaal heel gezellig uit, de mensen zijn ook vrolijk en vriendelijk. Verder moet het busje af en toe even van de weg af om zich "te melden" bij een soort van verkeerspolitie, totaal onduidelijk waar dat nou voor is, behalve voor betalen. Helaas moet er muziek aan in de bus, en hard ook, en dus hebben we zeven uur mogen genieten van de Indonesische versies van BZN en DriesRoelvink.

In Tentena is het ook weer erg gezellig. In het hotel is een bijeenkomst voor de verpleegsters uit alle omringende ziekenhuizen. Voor, tijdens en na de sessies wordt er veel gebeden en gezongen, die Hollandse missionarissen hebben hier zeker resultaat geboekt. Helaas staat er op 25 meter afstand ook weer een moskee, dus we slapen maar weer met de oordoppen in. En omdat ondertussen Ramadan is begonnen gaat het gezang zeker 1,5 uur door, elke middag en avond. Om half vijf worden we weer wakker gemaakt voor gebed. En om 8 uur beginnen de verpleegsters psalmen te zingen. Erg muzikaal allemaal, maar uitslapen zit er niet in. Navraag leert overigens dat de kerken wel "wraak" nemen op de moskeen hier. In elke kerkklok hangen megafoons, en op zondag is het "oorlog". Een uur voor de dienst op (om 6 uur, 9 uur en weer 's avonds om 6 uur), gaat de stereo op z'n allerhardst en schallen de kerkklokken en de psalmen over het dorp uit....wij zijn dan "helaas" net weg.....

We huren lekker twee dagen een motor en gaan de omgeving verkennen. En dat is meer dan de moeite waard, want het is supermooi! We bezoeken een grot, waar ze vroeger de doden naar toe brachten. Er liggen nog allemaal schedels en botten. We rijden langs het meer. Overigens is dit het 3e grote meer van Indonesie, zo'n 450 meter diep, en kraakhelder. We gaan lunchen bij een vriend van de hoteleigenaresse, bij aankomst wappert er een Nederlandse vlag. Het is van een Indonesische gids, die met behulp van een Nederlands stel (die er toevallig zijn) een restaurant en vakantiehuisjes heeft kunnen bouwen. Met de opbrengst van de huisjes wordt op dit moment een kindertehuis gebouwd. Een mooi en slim project, op een hele mooie plek. We blijven hier de hele middag om wat te eten, drinken, en lekker op de steiger in het zonnetje te zitten.
De andere dag gaan we eerst naar een waterval, en we zien zo onwijs veel vlinders! Ook hele grote, en in de mooiste kleuren. Het is deze keer zelfs gelukt er een paar op de foto te krijgen. Er gaat er zelfs een gewoon op ons zitten! Daarna door naar een volgend plekje voor de lunch. Onderweg komen we door hele nette gezellige dorpjes, iedereen zit lekker buiten te kijken hoe de dag voorbij gaat. Wat een leven! En iedereen kijkt, zwaait, roept hallo. Het toppunt is wel een minibusje met ongeveer 20 meisjes erin gepropt die op hun hardst gillen en op de ramen timmeren als we elkaar passeren (arme buschauffeur). We gieren van het lachen op ons motortje. Ook fijn trouwens: je hoeft geen helm op! En het ruikt overal naar kruidnagel, dat groeit hier massaal en bij alle huisjes liggen kleden buiten waarop deze specerij ligt te drogen. Ook zien we heel veel geoogste rijst dat ligt te drogen. Al met al is dit hoe we ons Indonesië hadden voorgesteld: ruimte, vriendelijk en vrolijk, jungle, het voelt hier nog echt "puur". Echt wel een plek om nog eens naar toe te gaan (maar niet te lang wachten, want toerisme trekt aan) om een paar mooie trekkings door de jungle te maken.

Helaas hebben wij er nu "geen tijd" voor; we moeten richting Makassar (zuiden) omdat we over een paar dagen naar China gaan. Transport blijft echter moeilijk op Sulawesi. En nu blijken er nauwelijks bussen richting Rantepao te gaan (onze volgende stop) omdat de weg is weggevallen. Uiteindelijk blijken er nog 4 mensen uit het hotel naar Rantepao te willen en we huren een auto met chauffeur. Dat gaat ongeveer alsvolgt: "een mannetje" belt "een vriend" (met jouw telefoon) en zegt dat het kan, voor een veel te hoog bedrag. Je zegt wat je max wilt betalen, en er wordt weer gebeld en word je het eens over de prijs, waarbij je alle details moet afspreken (benzine, eten voor de chauffeur etc). Dan komt "het mannetje" of "zijn vriend" erachter dat er nog wel een auto moet zijn. Die blijkt er te zijn. Dan blijkt dat er nog een chauffeur moet zijn. Die blijkt er ook te zijn. We zijn nu een uur verder. Dan blijkt de prijs ineens omhoog te gaan, want we hebben zoveel baggage. Als je zegt dat je niet meer gaat betalen, is dat ook goed. Dan komt de auto voorrijden, zodat je kan zien of die groot genoeg is. Dat is ie natuurlijk niet, wat ze zelf ook hadden kunnen weten. Dan komt er een grotere auto, maar die is kapot (wat ze natuurlijk ook al wisten). Dan komt er nog een andere auto, maar die zit nog vol met spullen die eerst nog afgeleverd moeten worden (wat ze .....). Ondertussen willen alle verpleegsters één voor één met je op de foto (en ook met de anderen). En dus als je om half acht begint met regelen, ben je blij als je om half elf rijdt. Maar ook dan duurt het nog even (namelijk: even langs huis nog iets ophalen, tanken, en naar het hele dorp zwaaien en toeteren dat je een vrachtje hebt naar Rantepao). De reis, van 13 uur, gaat voorspoedig. Op de achterbank zit ik wel wat klem tussen een zeer forse Italiaanse en 6 rugzakken. Gelukkig heeft de chauffeur alle cd's van Bryan Adams, Rhianna en Celine Dion op zijn MP3, alsook de cd "alle 100 even slecht". En uiteraard, lekker hard die muziek! We hebben een uur vertraging op het punt waar de weg, weg is. Wat weer een mooie onderbreking is. Iedereen doet van alles en niks en bemoeit zich met de wegherstelwerkzaamheden (die gelukkig in volle gang zijn), kiepwagens vol grind worden er in het gat gestort. En als je vast komt te zitten dan geeft de buldozer je gewoon een zetje uit de kuil. Die zes gekke bule's (buitenlanders) staan ongeveer een miljoen keer op de foto, wij zijn een grotere attractie dan dat enorme gat waar eerst de weg was. We moeten ons best doen om wat te mogen eten 's avonds, de chauffeur rijdt het liefst door. In het donker, over bochtige weggetjes, met erg veel kuilen en ontbrekende weggedeelten en ook nog in de stromende regen komen uiteindelijk laat aan in Rantepao. Wij hebben gelukkig al een hotelletje gereserveerd waar we helemaal kapot in bedje duiken. We worden wakker van de hanen, geen moskee deze keer. Ben benieuwd of morgen (zondag) de kerkklokken helemaal los gaan....de oordoppen liggen klaar!

En zo aan het einde van dit geweldig land wordt het tijd voor: in de categorie "wat ons ook opvalt in Indonesie"
- iedereen heeft een mobiele telefoon (of twee) en is ermee vergroeid: altijd aan en altijd mee
- het is hier nooit stil: of de moskee jengelt om te bidden (alsof er geen alarm functie op de mobiele telefoon zit), de hanen kraaien, de honden blaffen, de tv of radio staat loeihard
- waardoor je ook beter begrijpt waarom iedereen behoorlijk hard praat
- de mensen zijn heel nieuwsgierig, meest gehoorde zinnen "hello mister"(ook geschikt om vrouwen aan te spreken), "wasyourname", "where do you leave" (live bedoelen ze), "photo photo" en "can I make picture of you"-waarna de mobiele telefoon weer tervoorschijn komt
- alle meisjes giechelen als je wat terug zegt, met name de moslima's zijn erg van het giechelen
- de mensen zijn uitermate beleefd en ook erg aardig in het algemeen
- altijd over alles onderhandelen, anders betaal je gerust het dubbele, of het driedubbele
- denk niet in kilometers, maar in uren, als je gaat reizen. Een weg kan namelijk zomaar verzakt of weg zijn
- nasi goreng en mie goreng zijn hier toch wel de toppers van de menu-kaart
- er passen zeker 5 mensen op 1 motor: kind voorop, papa, kind erachter, mama, nog een kind erachter (en een van die drie kinderen is vaak een baby) en iedereen heeft ook een motor (en vaak geen auto)
- als toerist hoef je geen helm op op de motor (en een familie met 5 hoeft dat vaak ook niet)
- alle mannen roken (vrouwen niet), bij voorkeur kretek-sigaretten (die stinken nog meer), heel veel en graag in de auto/bus
- Indonesie is de grootste producent van kretek-sigaretten, maar ze roken zoveel dat ze ze moeten importeren
- politie moet je betalen, tenzij het heel hard regent, want dan hebben ze geen zin om uit hun hokje te komen naar de auto toe
- het regent lekker door in de droge tijd, dus je kan waarschijnlijk ook prima in de natte tijd op reis