TIger Leaping Gorge

Er is weer uitzending!, zoals paps en mams Zandbergen bij elk nieuw verslag roepen.

De dag van vertrek uit Shaxi doen we rustig aan. Met de minibus naar de volgende stad. Daar blijkt de bus naar Lijang pas 3 uur later te vertrekken, nou zijn we wel relaxed, maar daar hebben we geen zin in. Menno loopt naar buiten, waar altijd mannetjes zijn, en regelt een auto. Het is een mooi tochtje, door de bergen, we pakken nog een markt mee (dus stilstaan of stapvoets door een dorp) want die wordt natuurlijk gewoon midden op de doorgaande weg gehouden. Zo'n 3 uur later komen we in Lijang aan. Deze stad "slaan we over". De oude binnenstad schijnt heel mooi te zijn, maar wel voor half negen in de ochtend, voordat alle souvenirwinkels opengaan en de 1000-den toeristen het overspoelen. We nemen de bus naar Qiaotou (heel moeilijk uit te spreken), en dat blijkt eerst dik een uur dezelfde weg terug, en dan verder naar het noorden. Het is een onoogelijk dorp (een lint bebouwing langs de snelweg, allemaal nieuwe betonblokken), en het hostel stelt niet veel voor. Maar, het is het startpunt voor dé Tiger Leaping Gorge. Een stuk kloof van ca 25 km waardoor de Yangtze rivier kolkt. Er is een laagpad (voor auto's toegankelijk, zodra de weg af is) en een hoogpad, voor de wandelaars. De volgende ochtend zitten we om 7 uur klaar voor het ontbijt, en om 8 uur beginnen we met lopen. De eerste uren is veel omhoog, met als afsluiter de "28 bends", loodrecht omhoog dus. De kloof is echt gigantisch, smal, loodrechte rotswanden aan beide kanten. Na ongeveer 3 uur omhoog blijft het pad redelijk op een hoogte en om elke bocht is het uitzicht weer anders. Ook de plantjes en de bloemetjes. Van weids en een beetje gras, naar rotsen, naar dennenbos, naar nevelwoud en naar veel tropischer begroeiing met bamboe. Onderweg zijn een aantal guesthouses en wat dametjes die fruit, water en snoep verkopen. De meeste mensen lopen de tocht in 2 dagen. Wij zijn om 3 uur 's middags over de helft, en na de lunch besluiten we om door te lopen naar het einde. Er zijn bijna geen andere mensen op het pad. Het tweede deel is eigenlijk het mooist. De hellingen worden nog steiler, we lopen door een waterval, we zijn midden in China, alleen, tussen de bergen, het voelt erg bijzonder. We weten dat we op het einde naar het lagere pad moeten gaan, omdat daar de hostels zijn, maar dit proberen we zo lang mogelijk uit te stellen (het is namelijk een hele saaie asfaltweg dat lagere pad). We stellen het net iets te lang uit, en moeten een stukje terug lopen over een zeer glibberig geitenpaadje. We slapen in een heel lief guesthouse, met de aparte naam Chateau de Woody's (het is gewoon van een Chinees), het eten is heerlijk en we slapen als een blok na 11 uur bijna continue klimmen en wandelen.

De tweede dag besluiten we ook te gaan lopen, we willen naar Haba. Het enige dat in de reisgids staat is dat het kan, maar hoe...? De dame van het guesthouse kan wel een gids voor ons regelen. En dus gaan we met Sjong (je schrijft het vast anders) op pad. Sjong spreekt geen woord Engels, dus het is een soort van wandelende routeplanner. Sjong maakt met handen en voeten duidelijk dat het 5,5 uur lopen is naar Haba. Maar dat is vast in zijn eigen tempo, wij staan na 10 minuten al weer foto's te maken, en na een uur maakt hij duidelijk dat het nog wel een paar uur lopen is (en of we dus een beetje door kunnen sjouwen, want hij wil dezelfde dag ook nog terug!). Maar het uitzicht aan het einde van de kloof is ongeloofelijk mooi. Je kijkt ineens uit over een hoogvlakte en nog lager een prachtige vallei. Het is hier eind-zomer, maar alles is nog zo prachtig groen! En dan verlaten we de snelweg die nog niet af is, en ja hoor, we gaan recht de berg op! We weten dat dit de komende uren zo zal zijn, en het is echt zo. Vijf uur lang lopen we tegen een berg op. En niet over het wat bredere karrespoor dat we zo af en toe oversteken, Sjong gaat voor de kortste weg, in een rechte lijn omhoog dus. Wat Sjong echter niet weet, is dat ik (Joline) niet zo snel ben de berg op. Menno wel, die zit Sjong lekker op de hielen. De kortste weg is dus niet altijd de snelste. Maar het is wel weer een prachtige tocht. Het landschap en de natuur verandert weer om elk bochtje. En geen mens te zien. Een klein stukje gaan we over een verharde weg: een enorme snelweg ligt er ineens, met letterlijk geen enkele auto! Een prachtig wandelpad ;-) Na de laatste klim kijken we in een prachtig dal, omgeven door enorme bergen (de hoogste is 5300 meter, en wij lopen al twee dagen tussen 2400 en 3000 meter). In het dal ligt Haba. Een boeren-bergdorpje, waar verder ook helemaal niks is. De kachel staat aan in het hostel, de kamer is vies, de bedden zijn gelukkig schoon. Het uitzicht is prachtig, op de Haba Snow Mountain (die van 5300m). In de keuken mogen we aanwijzen wat we willen eten, als het maar rijst of noodles met gebakken groenten is.... Vroeg naar bed, en vroeg weer op. De bus om 7.20 blijkt om 7.50 te gaan, en we gaan naar Baishuitai. Een dorp een stuk verder, waar mooie "limestone"-terrassen zijn. Waar we om 9 uur al zijn. De terrassen zijn niet zo groot, maar gevuld met bronwater levert het mooie helderblauwe en donkergroene poeltjes op. Voor wie er wel eens geweest is: het lijkt op Pamukele in Turkije. Omdat de bus naar Shangri-La pas om half drie 's middags gaat, hebben we nog even de tijd om een boekje te lezen en wat te eten. Weer een enorm aardige mevrouw (de zus van de busschauffeur) die een enorm bord gebakken noodles voor ons maakt. Verder is het hier "walnoten-gebied" én oogsttijd, dus de lokale dames proberen ons met man en macht zakjes walnoten te verkopen. Hetzelfde geldt voor appels. Dus met twee zakken gepelde walnoten stappen we de bus in. En dan blijkt weer wat voor dorpsgebeuren het hier is. Iedereen kent elkaar, gaat gezellig voorin zitten met elkaar beppen en sigaretten roken. Het lijkt wel een familie-uitje (en dat is het misschien ook wel). Om de haverklap wordt er gestopt: even kletsen, een pakketje meenemen, een brief afleveren. We zien mevrouwen in verschillende klederdracht (ook een paar met een enorme soort kruising tussen een paraplu en een lampekap op hun hoofd) lopen met enorme manden op hun rug.
En het uitzicht, zo onwijs indrukwekkend. We rijden gewoon hoger dan 3000 meter. Wat een grootsheid, met prachtige groene dalen en hoogvlaktes tussen enorme bergen. Het is niet goed te beschrijven, maar we zijn erg onder de indruk van de grootsheid van de omgeving. En het gaat maar door, dal na dal....

Tot we ineens hele andere huizen zien. We moeten in de buurt zijn van Shangri-La. Volgens ons wordt het allemaal ineens veel meer "tibet-achtig", en Shangri-La is dan ook een van de grootste tibetaanse gemeenschappen in China. Opvallend hoe het ineens anders is. Shangri-La is ook behoorlijk toeristisch. En na 3 dagen met ons 2-en zonder toeristen, moeten we weer even wennen aan de "nieuwe stad" (beton, winkels) en aan alle toerbussen bij de "oude stad" (veel souvenir-winkels). De dames van ons hostel zijn ook weer superaardig, en erg geinteresseerd in Menno. We gaan meteen maar Tibetaans eten (heerlijk!), en nemen een lekkere hete douche, want hier is het behoorlijk fris 's avonds.

We gaan maar eens kijken of we hier ook nog 2 dagen kunnen wandelen, voordat we al dit natuurgeweld weer gaan verlaten.....