Chengdu en Songpan

Chengdu doen we in vogelvlucht. Als we landen op het vliegveld lijkt het wel avond, een dikke dichte "mist" hangt er over en in de stad. Het is een combinatie van hoge luchtvochtigheid en smog. Vanuit de taxi naar het hostel zien we het al snel: wat een grote stad is dit! Allemaal snelwegen, grote, hoge, spiegelende gebouwen en druk! Wat een verschil met het schone, heldere en knusse Shangri-La waar we vandaag komen. Het hostel is super, en we kunnen er alles regelen. Voor de volgende ochtend boeken we meteen maar een trip naar het Panda-centrum en voor 's avonds kaartjes voor de Opera. En de was leveren we ook gelijk maar in.
Het Panda-centrum is te vergelijken met een dierentuin, maar dan dus met één thema. De panda is een prehistorisch beest, in die zin dat het miljoenen jaren geleden al voorkwam en nu nog steeds (nog net dan). Andere grote zoogdieren uit die tijd zijn uitgestorven, de panda heeft als enige overleefd. We zien reuzenpanda's van verschillende leeftijden, zelfs pasgeboren panda's. Vier weken oud en nog in de couveuse. We leren dat panda's (in gevangenschap) niet makkelijk zwanger raken, en als het lukt dan worden de jonkies vaak te vroeg geboren en/of de moeder weet niet zo goed wat ze er mee moet en begint ze rond te meppen. De mens moet dus enorm helpen om te voorkomen dat dit beest uitsterft, wat eigenlijk te maken heeft met het nagenoeg ontbreken van de juiste leefomgeving van de panda, maar daar wordt in China minder aan gedaan. Het is een mooie trip en we hebben veel panda's gezien, het zijn vrij luie beesten: eten en slapen, dat is het wel zo'n beetje. Wat een mooi leven toch.
's Middags maken we de mensen bij het hostel helemaal gek, want we regelen de rest van de komende twee weken. Het enige dat we zelf moeten doen is ons buskaartje gaan kopen voor de dag erna. We hebben er heeeeel weinig zin in, maar het is eigenlijk zó gepiept. En 's avonds dus naar de Sichuan Opera. Het is meer een soort van Operette en Klucht tegelijk. De chinezen moeten er hard om lachen in ieder geval. Het zijn eigenlijk allemaal verschillende optredens na elkaar: van dans, naar zingen, naar "handschaduw", the-oillamp-on-the-head-performance (dit is het klucht-gedeelte) en tot slot "changing of the faces". Dit is een dans waarbij men een masker op heeft dat ze zo snel kunnen verwisselen dat je niet ziet hoe ze het doen. Het is leuk om mee te maken, maar zeker niet te vergelijken met de klassieke opera's zoals wij die kennen (of niet?) in het Westen.

En dan 's ochtends vroeg met de bus naar Songpan, om half acht vertrekken we, en......een half etmaal later zijn we 400 km verder, een enorme zit dus! De hele weg is één grote bouwput, veel files. En wat een stinkbus! Allemaal mannen, zonder deo...De ramen dicht, de airco nauwelijks aan, als we ziek worden dan weten we waarvan het komt. Eén voordeel: de mannen kotsen niet, dat zijn blijkbaar alleen de vrouwen. En wat een gasten, de bus is na 6 uur één grote bende, overal ligt afval, terwijl er gewoon prullenbakjes zijn hoor.... En de vraag van Saskia over onze kennismaking met de openbaar toiletten: die verhalen wilden we jullie besparen, maar bij deze dan: sta-toiletten in een apart hokje, sta-toiletten op een rijtje zonder deur (of met 1 deur voor meedere toiletten), plasgoot (al dan niet vol) onder de cabines door, met muurtje van een meter hoog ertussen (en westerlingen zijn wat groter en kunnen minder goed hurken, dus een heel gehannes) met deur, idem dito zonder deur (sta je toch ff raar te kijken naar de billen van je buurvrouw/man), en de geur is niet te beschrijven. Er is geen wc-papier. Als je het bij je hebt dan spoel je het niet door (gooi het ook niet in de goot), maar gooi je het in de al dan niet bijgeleverde prullenbak. Stap dus nooit op je slippers de bus in....Gelukkig hebben bijna alle slaapgelegenheden tot nu toe een westers toilet, met wc-papier en met prullenbak (dat doorspoelen blijft verboden). En ik ben waarschijnlijk de beste plasophoudster van china geworden.

Terug naar onze busreis: ook nog een lekke band. Een soort van rambo-mevrouw drilt de doppen van de wielen af, alle mannen staan als echte mannetjes te kijken, en een uurtje later kunnen we weer verder. En net als we het eind in zicht hebben staat onze bus neus aan neus met een rij van 30 vrachtwagens voor hem. Er is maar één weghelft geasfalteerd, de linker, waar wij op staan terwijl we rechts horen. En onze buschauffeur is niet van plan om een paar meter achteruit te rijden en op de slechte helft te gaan rijden. Alsof die 30 vrachtwagens voor hem op de juiste helft, even allemaal aan de kant zouden gaan....Wat een gast, niet te begrijpen...Maar goed, we rijden een half uur later toch een paar meter achteruit en we komen aan in Songpan.
En in Songpan ga je paardrijden, lekker de bergen in. Wat wel zo makkelijk is, want het is hier hoog en heel erg steil naar nog hoger. Menno is alleen vanochtend door zijn rug gegaan (niet te erg, hij kan nog goed lopen!), dus in plaats van gelijk de volgende dag op een paard te gaan zitten gaan we lekker wandelen. We merken meteen weer dat we hoger zijn (2800m), het gaat lekker langzaam met ons de berg op. Maar het uitzicht is prachtig. Het voelt een beetje als wintersport (maar dan zonder de sneeuw en de sport, wat een belabberde vergelijking dus eigenlijk), maar het is lekker fris in de bergen, strakblauwe lucht en uit de wind is het heerlijk. We hebben weer een rood verbrande neus aan het einde van de dag. En voor het eerst in China: terrasjes!!! Jaja, we rennen meteen een leuk uitziend terrasje langs de rivier op na de wandeling. Alle hoofden draaien om, één man springt van schrik op uit zijn stoel. Zou het een reden hebben dat hier alleen maar mannen zitten?? We worden meteen naar het dakterras gedirigeerd.... daar wordt stiekem een foto van ons gemaakt door een meneer die ons eerst 10 minuten (echt!) met open mond aan heeft zitten gapen. Goed, het leek zo relaxed, maar na één bierpul thee lopen we toch maar door. Ondanks alle paardrijtrips komen in dit gedeelte van de stad duidelijk nog niet zo veel toeristen, ook op straat kijkt iedereen, al dan niet wat stiekem. En als je elkaar gepasseerd bent, durven ze eindelijk "hello" te roepen. Wat een grap toch weer...we vinden het prachtig.

De volgende dag gaan we met ons 2-en en een gids van wie we niet hebben kunnen uitvinden hoe hij heet, te paard de bergen in. Het belooft wat te worden. De gids spreekt geen woord Engels. Menno stapt op, op de nek van het paard ipv in het zadel. We zien de gids al kijken... Na een uurtje komen we ook het paard van de gids tegen, waar Menno op moet. Na de foto begint dat beest te bokken en te springen, Menno toch maar weer op het rustiger paard. De beesten hijgen en zweten zich rot zo steil de berg op. Verder passen de paarden prima in de categorie "ponypark Slagharen", ze weten de weg wel dus we hoeven weinig te sturen. Hard willen ze ook niet, ondanks alle aanmoedigingen van de gids. Maar wij vinden het prima, want als ze hard gaan dan hobbelt dat nogal op ons zachte zitvlees. We trekken al snel de conclusie dat paardrijden niet echt ons ding is. Maar het is een prachtige tocht en daarmee een hele mooie manier om wel wat verder in de bergen te komen dan lopend. Het uitzicht is prachtig. We gaan naar een hoogte van ca 3500 meter, we zitten midden tussen de bergen, geen huizen, geen mensen. En voor het eerst sinds 6 maanden ziet Menno weer duindoorns (die struiken met oranje besjes, die thuis overal groeien). De vegetatie begint hier duidelijk west-europe invloeden te vertonen. Ook de sprinkhanen beginnen overdag weer in het gras te zingen, iets wat ze eigenlijk alleen in europa doen. Bergaf mogen we zelf lopen en krijgen de paardjes wat rust. En dan zien we een hut staan, waarvan je normaal denkt: daar gaan de koeien op stal. En daar gaan wij dus op stal! Er blijkt een oma en een peuter te wonen, en naast de hut wordt ons mini-tentje opgezet. Na een lunch van tomaat met suiker uit een teil (?) en wat brood, gaan we snel verder. Te voet gelukkig, naar een gebied met heel veel kleine meertjes. En het is prachtig! Overigens was ons gezegd dat we naar een meer en hotsprings zouden gaan, wat niet direct onze interesse had. Maar dit is toch wel heel bijzonder. We lopen een dal in (zonder gids!), en we zijn de enige. Prachtig blauwe en heldere meertjes, tussen de dennenbomen met de hoge bergen op de achtergrond. Het wordt hier zo langzamerhand herfst, dus de kleuren gaan van groen naar oranje en geel. De hotspring blijkt gewoon koud te zijn, en wij gaan even lekker uitrusten in een weitje in de zon. Terug bij de hut is het eten al zowat klaar: soep met aardappel, deeg en pasta en wat groenten, dat vult lekker! En dit voelt toch wel heel speciaal: midden in China, tussen de bergen, in een supersimpele houten hut (de boombast zit nog aan de planken) zitten we gewoon met ons 2-en een bak soep met stokjes te eten/slurpen. Echt wel geweldig.
De peuter, eyja, een meisje, is erg nieuwsgierig. Het liedje "hoofd-schouders-knie en teen", vindt ze erg leuk en kan het de volgende ochtend bijna helemaal meezingen in het Nederlands. Alleen neus heeft ze nu onthouden als "puntje". En dat het hier wat anders aan toe gaat dan in het westen wordt wel duidelijk wanneer ze met de puppies gaat spelen: ze worden op hun hoofd getimmerd met een lege plastic fles, een schop tegen het hoofd en met een stok in zijn snuit prikken. Vervolgens wel aaien. Proberen uitleggen dat je niet moet slaan heeft geen zin: bij elke nee van onze kant schudt zij met een grote glimlach van ja. Nou goed, we hebben haar ook nog geen knuffel zien krijgen. Het is overigens apart slapen in een tentje, met de paarden met koeienbellen en de lucht van paardepoep om je heen.

Terug te paard gaat het snel: in snelle draf (auw, onze billen en onze rug, spierpijn!!!) over het asfalt en daarna loodrecht de berg op. De berg af weer wandelen. Het was een mooie tocht, maar paardrijden zullen we niet snel meer doen denk ik. Verder is het nog steeds prachtig weer, in ons t-shirtje lopen we terug naar ons hostel. Mennno's rug is niet erger geworden en het paardrijden ging prima. Dus met een beetje rust gaat het weer goed!
Morgen gaan we weer verder, naar het volgende nationale park. Het is hier ondertussen bijna "mid-autumn", blijkbaar een mooie gelegenheid voor een paar dagen vrij, want het wordt weer wat drukker. We bereiden ons voor op grote drukte in het nationaal park.......