Pittoresk Dali

Met de bus naar Dali. Net op het moment dat we concluderen dat het zo lekker snel gaat omdat de wegen hier gewoon overal recht doorheen gaan (natuur, dorpjes, bergen) in tegenstelling tot bijvoorbeeld Sulawesi, waar de weg de vorm van de bergen volgt, 2 auto's breed is en ook wel eens weg is, verlaten we de snelweg. We gaan een weg op die de vorm van de berg volgt, 2 auto's breed is, en....wel eens weg is... De chinezen hebben nogal een hekel aan wachten (en dat begint al bij 1 seconde), en door alle inhaalmanouvres onstaat er een file op het moment dat de weg niet zo goed is. Gevolg is dat er kleine dorpjes helemaal vervuild worden door de uitlaatgassen en door het afval wat je hier gewoon het raam uit kan kiepen (want plastic vergaat hier wel heel makkelijk???). Het verkeer in China is echt wel een hoofdstuk apart: sowieso toeteren (er zit een aparte knop aan het stuur gelijk onder de duim, in plaats van midden op het stuur zoals bij ons), links of rechts inhalen maakt niet uit, 1 seconde voor het betonblok toch nog van op/afrit wisselen maakt ook niet uit, en regel nummer 1: laat NOOIT maar dan ook NOOIT iemand voor gaan. Je moet gewoon doordauwen met je auto of bus (en dit is echt millimeter werk) om een ander er niet voor te laten glippen. Voor voetgangers is ook weinig respect, een zebrapad is meer decoratie van de weg dan dat het enig andere functie heeft. We zijn blij dat we in Amsterdam hebben gewoond, we zijn wel wat gewend met oversteken, maar hier is het echt wel goed uitkijken. Goed, voor zo ver het hoofdstuk "verkeersetiquette".

Wij zijn in Dali aanbeland. Vanuit de reisgids stellen we ons een oud stadje voor, aan de rand van een meer, omgeven door bergen en veel groen, met in de verte wellicht nog een klein dorpje. Dit gedeelte wordt bewoond door de Bai-minderheid, en we komen in de buurt van Tibet. Wij denken dus: ruimte, groen, weinig mensen, bergen, rust, authenticiteit. Van dit rijtje klopt eigenlijk alleen het gedeelte van de bergen. Het is aan een zijde van het meer eigenlijk één grote Vinexwijk. Zo anders dan we ons hadden voorgesteld van de omgeving. Het blijkt dat er ook veel vakantiewoningen worden gebouwd voor de rijke mensen uit Kunming. Het stadje zelf is overigens erg relaxed. We lopen over de markt, en daar is niks toeristisch aan, hier worden gewoon de boodschappen gedaan voor het avondeten. Er lopen ook aardig wat mensen in traditionele kledij rond. Er zijn ook een paar straten die waanzinnig toeristisch zijn, mn Chinese toeristen en een handvol witneuzen (zoals we onszelf en de andere westerlingen noemen). Veel café's en restaurantjes. En wat voor veel (westerse) mensen hier heel bijzonder is, je wordt op straat stiekem aangesproken "psst, want smoking?", je kan hier dus wiet kopen. Of het door de wiet komt weten we niet, maar de sfeer is heel gemoedelijk, vriendelijk en relaxed.

De bergen zijn ook mooi, ook al is de natuur niet zo oorspronkelijk meer. Met een eitjeslift zijn we eerst een heel eind omhoog gegaan. Daarna zo'n 12 kilometer over een vlak pad gewandeld. Het is redelijk rustig (geen weekend en de vakantieperiode is zo'n beetje voorbij) en het is lekker weer om te wandelen. De wandeling zelf is weinig vermoeiend, het hele pad is netjes "bestraat". We komen zelfs een bewaker op een mountainbike tegen (wat die daar nou doet???). De Chinese mensen die we tegen komen zijn eigenlijk geen van alle echte wandelaars: een mevrouw op hakken, mannen in pak, en een aantal mensen die de muziek lekker hard zetten op hun mobiel. Je zou toch eens stilte om je heen hebben..... Terug naar beneden met een stoeltjeslift, en dat is heerlijk. Helemaal rustig, uitzicht over het meer (oke, ook de vinexwijken), mooi tussen de bomen door. En 's avonds eten bij een restaurantje dat onze gids voor morgen ons aanraadt. Op een briefje krijgen we mee dat we niet te pittig willen eten (ze zijn hier ook gek op chillie's), niet in te veel olie en ook geen MSG, dat is een smaakstof die behoorlijk slecht voor je schijnt te zijn, en die ze in heel Azie blijkbaar in nogal grote hoeveelheden door het eten doen. Menno bestelt geroosterde eend...en die wordt prachtig geserveerd, in zijn geheel, maar zonder het lekkerste stuk natuurlijk, de borst, maar gelukkig nog wel met de kop eraan! En zo is elke dag weer anders, vol verbazing kijken we onze ogen uit, en we lachen hard om alle gekkigheid die we hier zien, horen, proeven, ruiken en meemaken. Wat een apart land is dit toch.

De dag erna doen we een tour naar een tempel en twee kleine dorpjes om meer van de cultuur en gewoonte te leren. We gaan met gids Jolie. Een meisje van 28 dat haar eigen tourbureau is begonnen en ze spreekt goed Engels. We bezoeken eerst een tempel waar we uitleg krijgen over alle extra goden naast Boeddha (die overigens ook geen god is) en waar die allemaal voor dienen. Het boedhisme wordt hier weer anders beleefd dan in bijvoorbeeld SriLanka. Hier zijn voor allerlei andere zaken nog extra sub-boedha's. Dan met de lokale bus door naar het eerste stadje, waar veel mensen van de Bai-minderheid wonen. We bezoeken de markt en een bedrijfje waar ze Batik maken. De oude mannetjes komen allemaal samen om spelletjes te doen (een soort van Mahjong), de vrouwen zijn aan het werk op de markt. Ook in het volgende dorpje zien we dit weer, en ook nog wat echt oude huizen. Onderweg proeven we allerlei typische hapjes, niks geks, en best lekker allemaal. De dag vliegt voorbij. In het laatste bustochtje krijgt onze gids het behoorlijk aan de stok met de buschauffeur omdat die blijkbaar ineens de prijs heeft verhoogd van de buskaartjes. Wat een circus, hoop geschreeuw en nagesputter. Wij houden ons lachen in. Op een gegeven moment wordt de bus langs de kant van de weg gezet en zwaait de deur open. We moeten eruit zegt de boze chauffeur. Maar we blijven zitten en dan gaat hij maar weer rijden.
We besluiten de dag met een lekkere fruitjuice, en Jolie geeft ons nog een mooie tip voor onze volgende stop. Hoe verrast zijn we als we de ochtend daarna een enorme email van haar hebben waaruit blijkt dat zij het helemaal geen geslaagde dag vond, en ons "beschuldigt" dat we gebruik van haar hebben gemaakt omdat ze zo goedkoop is. Wat ons betreft hebben we precies betaald wat zij had gevraagd, we hadden er niet eens over onderhandeld wat hier toch erg gebruikelijk is, en dus is er wat ons betreft niks aan de hand. Wellicht dat ze nog boos was op de buschauffeur of misschien boos op zichzelf om dat ze achteraf had gedacht dat ze misschien wel meer aan ons had kunnen vragen.... Geen idee, zo goedkoop was ze niet, haar probleem. Dat hebben we dan ook maar teruggemaild...

En voor het eerst sinds we hier zijn regent het hier! Een mooie dag dus om verder te gaan.......

PS: ondertussen zijn we in Shaxi, enorm veel meegemaakt en gelachen, komt in het volgende verslag anders wordt het écht te lang